“Ik zou in Marokko net naar de universiteit gaan, toen we verhuisden naar Nederland. Ik was daar wel boos over. Toen ik nog in Marokko woonde, werkte m’n vader al hier. Hij kwam een keer per jaar naar huis, als een Sinterklaas met cadeautjes. Ik kende hem amper. Twee jaar nadat wij ook in Nederland kwamen, overleed m’n moeder. Een paar jaar later overleed mijn vader, net na z’n pensioen. Mijn moeder was een soort feministe en stimuleerde haar dochters enorm om te studeren. Ook mijn vader had vertrouwen in mij en mijn zussen. Hij was trots op ons.

Die eerste jaren in Nederland waren niet makkelijk. Maar ik was 19, ik heb een positieve instelling en ik kreeg in Baarn veel kansen. Ik hou van taal, je moet een taal omarmen om hem te kunnen leren en na zes maanden taalles kon ik naar het MBO. Vorig jaar rondde ik mijn HBO-studie tot gezins- en opvoedcoach af. Tijdens deze studie ben ik mezelf behoorlijk tegen gekomen. Ik ben opgegroeid met het idee dat je altijd de ander moet pleasen. Nu merk ik dat ik sterker ben geworden. Ik hoef niet voor iedereen een oplossing voor z’n probleem te bedenken, want iedereen is expert over z’n eigen leven. Ik sta naast de mensen en help hen om inzicht te krijgen en weer regie over hun eigen leven.

Ik werk bij Welzijn Baarn en ben continu bezig om mensen bij elkaar te brengen. Ik ken bijna iedereen hier op de Oosterhei. Het werk in de wijk vind ik geweldig. Om mensen te laten zien dat ze talenten en kwaliteiten hebben! Ik gun iedereen die het Nederlands niet als moedertaal heeft, dat ze de taal vloeiend leren spreken. Want dat geeft vrijheid. Het liefst werk ik met kinderen en vrouwen, want als je een vrouw bereikt, bereik je een gezin en weer een nieuw netwerkje. De vrouw is de ziel van een huis, en als het met de ziel klopt, dat klopt alles!”

Latifa Souidi, 1970, sociaal werker