“Ik zit al 32 jaar in het onderwijs, waarvan 16 jaar op de Montinischool. Wat me gegrepen heeft, is de omgang met kinderen, die allemaal uniek zijn en hun eigen verhaal hebben. En geen dag is hetzelfde. Je zou dit wel een roeping kunnen noemen.

 
Ik doe het graag op mijn eigen manier. Het komt dan goed uit dat ik een hele week in mijn eigen stamgroep ben. Ik had er geen moeite mee om naar de Noorderbreedte te verhuizen, ik had er juist ontzettend veel zin in! Heerlijk, een nieuw, ruim lokaal. Zodra ik het had ingericht, was het weer mijn plek. De sfeer die in het oude gebouw was, mis ik nog. Die is er niet zomaar in een nieuwe school, maar is wel in opbouw.
Het is nu precies vijf jaar geleden dat ik ontdekte dat ik borstkanker had. Ik ben er ruim negen maanden uit geweest. Het gekke is dat ik het hele proces niet als heel zwaar ervaren heb, ik moest niet meer elke dag naar school, ik kreeg veel aandacht en afleiding, ik ben verhalen gaan schrijven. Ik heb het geluk gehad dat ik niet veel last had van de behandelingen.

 
Ik ben er door veranderd. Ik heb er elke dag weer zin in. Als ik een keer mijn dag niet heb, wil ik niet dat de kinderen daar last van hebben. Elke dag dat je leeft moet je kunnen genieten. Ik vind het een fijn idee dat de kinderen een leuke tijd bij mij hebben gehad. Ze zitten tenslotte drie jaar in mijn groep. De vanzelfsprekendheid is weg. Dat is het mooie. Niets is vanzelfsprekend, dat weet ik nu. Je moet je best doen voor de kinderen, je weet nooit hoe lang je nog hebt.”

Tekst: Hanneke Kiel, foto: Hilde Sneep