“Ik kom uit een spoorfamilie: m’n vader was machinist, m’n broer werkt bij Strukton en ik werk nu 27,5 jaar bij de NS als servicemedewerker. Eerst in Baarn en omgeving, maar nu al 12 jaar op Amsterdam CS. Hier zit ik helemaal op m’n plek.
Ik wist vroeger nooit wat ik wilde worden. Door m’n vader werd ik lokettist. Ik ben er dus ingerold, maar ik zou nu niet meer anders willen. Tegenwoordig omvat het werk veel meer dan alleen kaartverkoop. Je bent aanspreekpunt voor mensen, helpt hen de goede trein te vinden, helpt mindervaliden, informeert in geval van storingen of treinuitval. Ik ben dienstbaar en in dit vak helpt dat wel. Ik kan me inleven in de mensen en loop soms net dat stapje harder om zeker te weten dat iemand in de juiste trein stapt.
Tijden zijn wel veranderd. Mensen klagen en schelden, het is altijd níet goed. Ik heb geen last van die agressie, kan het makkelijk van me afzetten. Want er wordt gescholden op m’n pakkie en niet op m’n gezicht. Als er vertraging is, zijn mensen niet blij. Maar voor mij is het dan de uitdaging om de reizigers zo snel mogelijk weer op weg te helpen. Dankzij mijn jarenlange ervaring weet ik ook vaak hoe een storing wordt opgelost, vanaf welk perron de eerste treinen weer vertrekken.
Ik ben niet zo’n treinfanaat, hoewel ik stoomtreinen wel leuk vind. Ik zou ook nooit machinist kunnen zijn, veel te eenzaam. Ik ben toch een mensenmens. Ik reis zelf niet vaak met de trein, behalve naar mijn werk. En dan zit ik vaak te haken, inktvisjes voor couveusekindjes. Ook dan word ik wel aangesproken. Over wat ik aan het doen ben. Maar ook of we wel in de goede trein zitten bijvoorbeeld. Dat ligt misschien aan mijn rustige houding of open blik.
Ik zwaai nog steeds naar mensen die ik nog ken van de tijd dat ik hier in Baarn achter het loket zat. Vroeger, als een klant de hal in kwam lopen, tikte ik het kaartje al in. Als ik het idee heb dat ik voor de mensen nuttig ben geweest, als ik de klanten op een leuke manier heb kunnen helpen, dan is mijn dag goed.”
Tekst: Marlies Wegerif, foto: Hilde Sneep