“Mijn tweelingbroer heeft het Syndroom van Down en ging naar een andere basisschool dan ik. Mijn ouders zochten voor ons allebei de school die bij ons paste. Ik ging naar de NBS en deed er van jongs af aan van alles bij. Zo zat ik bijvoorbeeld in de schoolkrantredactie en ging ik naar Jeugdtheaterschool Marmelijn. Later maakte ik programma’s bij Eemland TV en zorgde ik twee middagen per week voor m’n broertje. Dan gingen we erop uit, spelletjes spelen, of boodschappen doen en koken.

Op Het Baarnsch Lyceum ontwikkelde ik nog meer podiumervaring. Met een vriend deed ik mee aan de Grandi Art en de Artistieke Interlyceale, we deden toneel en cabaret. We hebben ook een keer een uitverkochte cabaretvoorstelling in Theater de Speeldoos gedaan. Achteraf besef ik pas echt hoe gaaf dat was.

Doordat ik m’n hoofd boven het maaiveld uitstak, was ik helaas wel een makkelijke schietschijf, wat leidde tot pestgedrag. Dat weerhield me er niet van om in dat vak verder te gaan. Tijdens mijn vwo-examens kreeg mijn vader kanker. Ik moest nadenken over een vervolgopleiding, maar ik wilde helemaal niet studeren. Ik wilde thuis kunnen zijn wanneer het nodig was en niet hoeven zeggen ‘ik kan even niks doen want ik moet tentamens leren.’ Vijf jaar geleden is hij overleden. Ik mis hem uiteraard nog elke dag, we hadden dezelfde interesses en humor.

Ik besloot om niet te gaan studeren en al gauw raakte ik betrokken bij de organisatie en presentatie van allerlei evenementen. Een goede start voor mijn eigen bedrijf in de mediawereld. Inmiddels richt ik me steeds meer op het presenteren, want dat vind ik zo gaaf, het is een prachtig vak. De spanning om de interactie met de cameralens te zoeken. Kun je mensen prikkelen? Of als presentator van evenementen. Kun je de mensen raken? Voor ik op een podium stap, lees ik me grondig in. Ik wil niet iets verkeerds zeggen waarmee ik iemand per ongeluk kan beschadigen. Het gaat om een veilig en vertrouwd podium voor de mensen. Daarbij wil ik ze inspireren om te genieten van wat ze doen.

Mijn doel is om te kunnen leven van het presenteren. Maar stel nou dat ik dat doel niet haal, dan moet in ieder geval de weg ernaar toe leuk zijn geweest. Dat voel ik sinds het overlijden van mijn vader, maar vind ik ook bijzonder lastig. Ik ben nu 25 en probeer misschien iets te veel uit mijn uren te halen, maar dat komt ook gewoon omdat ik het leven heb!”

Kevin van den Berg, 1991, creatief ondernemer