“Elke wolk heeft een zilveren randje… zeggen ze. Nou nee hoor, dat kon ik twee jaar geleden echt niet zo zien. 35 jaar lang was ik werkzaam bij dezelfde werkgever, in de revalidatiezorg. Door een ongeval kwam ik in de ziektewet, daarna werd ik boventallig en nu zit ik sinds twee jaar thuis. Het is heel raar om ergens zo lang te werken en dat dan alles ineens wegvalt. Voor m’n gevoel hoor ik daar nog. In het begin voelde ik me daar heel boos over. En dan helpen mooie zinnen als ‘als er een deur dichtgaat, gaat er ergens anders weer een open’ echt niet.

Het voelt toch of er een deel van je leven weg is. Maar als ik dan collega’s spreek die nog veel dieper zitten, dan beur ik hen op. Gelukkig zijn er ook mensen, zoals mijn buren, die mij weer moed inspreken. Inmiddels kijk ik er wel anders naar. Ik heb er vrede mee dat ik daar niet meer werk en het heeft ruimte gecreëerd voor een nieuw begin. Ik onderzoek hoe ik voor mezelf kan beginnen als begeleider in een open, expressief atelier. En we zijn ons huis aan het opknappen, vloeren vervangen, behang van de muren, oude spullen gaan weg. Ruimte maken, licht maken, echt vernieuwen. Ik ga een nieuwe start maken en daar heb ik zin in.”

Tekst: Marlies Wegerif, foto: Hilde Sneep