“12,5 jaar geleden heb ik een hersenoperatie ondergaan. Als dat niet was gebeurd, had ik nu in een rolstoel gezeten. Dit jubileum, deze tweede kans, heb ik met een groot feest gevierd. Ik neem het leven zoals het komt. Toen er vorig jaar een plekje kwaadaardige huidkanker op m’n schedel zat, maakte iedereen in mijn omgeving zich zorgen. Maar ik niet, ik ging naar het ziekenhuis met het idee ‘ze doen maar wat ze moeten doen, het komt wel goed’. Dat hoop je dan. Je weet het nooit zeker.

Een grotere omslag in mijn leven kwam vier jaar geleden. Ik werd wegens een reorganisatie ontslagen bij PostNL en toen is het mijn geluk geweest dat ik van mijn hobby mijn beroep kon maken. Ik werd fotograaf. Als ik niet was ontslagen, had ik nog bij de post gewerkt, tot mijn pensioen, want ik had het er naar m’n zin. Ik was een huismus. 34 jaar lang ging de wekker om 5.30 uur en als ik thuis kwam uit m’n werk, deed ik eigenlijk niets meer. Nu ben ik soms dag en nacht buitenshuis en heb ik 4.500 volgers op Facebook. Mensen groeten me op straat, soms ken ik ze niet eens, maar ik groet iedereen terug.

Mijn kracht als fotograaf komt door de vrijheid die ik heb als freelancer. Ik kan zelf bepalen hoe lang ik bij een gebeurtenis blijf, kan heel lang wachten op het juiste moment. Dan maak je de mooiste foto’s. Ik kan doen wat ik zelf wil en daar geniet ik van. Omdat ik alleen ben en voor mezelf werk, hoef ik met niemand rekening te houden. Het alleen zijn went, na 58 jaar. Het is zo gelopen, ik heb nooit de ware vriendin kunnen vinden. Daar heb ik me bij neergelegd, het is niet anders. Ik heb een hartstikke goed en gelukkig leven, doe leuke dingen. Ik maak er wat van en weet, het komt wel goed!”

Caspar Huurdeman, 1959, fotograaf